شهید مطهری
در کتاب حق و باطل: از کودکی
همیشه این سوال برایم مطرح بود که :چرا قطار تا وقتی ایستاده است کسی به او سنگ نمیزند؟ اما وقتی
قطار به راه می افتد سنگباران میشود ! این معما
برایم بود تا وقتی که بزرگ شدم و وارد اجتماع شدم، دیدم این قانون کلی زندگی ما
ایرانیان است که هر کسی و هر چیزی تا وقتی که ساکن است مورد احترام است. تا ساکت
است مورد تعظیم و تمجید است، اما همین که به راه افتاد و یک قدم برداشت، نه تنها کسی
کمکش نمیکند، بلکه سنگ است که به طرف او پرتاب میشود و این نشانه ی یک جامعه ی مرده
است. ولی یک جامعه ی زنده فقط برای کسانی احترام قائل است که :متکلم هستند نه ساکت، متحرکند نه ساکن، باخبرترند نه بیخبرتر.