شناخت امامان فاز مهمی از پروژه ی شناخت است. وقتی انسان نقش خود را در خلقت دریافت و برای ایفای درست آن به تکاپو افتاد، ضرورت رهبرانی امین و کاملا عاری از خطا را احساس می کند. شاید کسانی روش آزمون و خطا را برای پیدا کردن مسیر درست و به سعادت رسیدن انسان پیشنهاد کنند، اما آیا خداوند نیز به این راضی بوده است که عمرهای زیادی بیهوده تلف شود و انسان های بی شماری در مسیر این تجربه ها معلوم نیست کی به نتیجه ی مطلوب برسد و اصلا برسد یا نرسد، قربانی بشود؟
آیا خداوندی که این استعدادهای فطری والا و توان صعود به درجاتی بالاتر از فرشتگان را در انسان نهاده و رسیدن به لذائذی تمام نشدنی را برایش پیش بینی نموده است، او را رها کرده تا خود سلٌانه سلٌانه و در تلاش و جستجویی پر هزینه و بی هدف، راه درست و اهداف متناسب با ارزش خود را به تدریج پیدا کند؟