شناخت رهبران هدایت و نور

شناخت امامان فاز مهمی از پروژه ی شناخت است. وقتی انسان نقش خود را در خلقت دریافت و برای ایفای درست آن به تکاپو افتاد، ضرورت رهبرانی امین و کاملا عاری از خطا را احساس می کند. شاید کسانی روش آزمون و خطا را برای پیدا کردن مسیر درست و به سعادت رسیدن انسان پیشنهاد کنند، اما آیا خداوند نیز به این راضی بوده است که عمرهای زیادی بیهوده تلف شود و انسان های بی شماری در مسیر این تجربه ها معلوم نیست کی به نتیجه ی مطلوب برسد و اصلا برسد یا نرسد، قربانی بشود؟

آیا خداوندی که این استعدادهای فطری والا و توان صعود به درجاتی بالاتر از فرشتگان را در انسان نهاده و رسیدن به لذائذی تمام نشدنی را برایش پیش بینی نموده است، او را رها کرده تا خود سلٌانه سلٌانه و در تلاش و جستجویی پر هزینه و بی هدف، راه درست و اهداف متناسب با ارزش خود را به تدریج پیدا کند؟

حجت های خداوند این جاست که ضرورت می یابند. آن ها باید باشند تا بشر را که با انبوه توانایی هایش غوطه ور در جهل و در معرض نابودی است به شیوه های درست اندیشیدن و رفتار رهنمون شوند. هر اندازه شناخت انسان نسبت به خودش دقیق تر باشد، احتیاج به حجت را بیشتر پر رنگ تر احساس خواهد کرد. حجت های خداوند، در جلوه اولیه با آوردن وحی ایفای نقش می کنند و پس از آن با ایستادن بر مواضع اصیل وحی، خط میان حق و باطل را روشن نگاه می دارند، تا آنان که بیدارند و جویای حقیقتند به خاطر تاریکی راه، پایشان را نگذارند جایی که نباید بگذارنند.

این محتوای شناخت ائمة است. شناخت ائمة به دانستنی های ما از زندگی و زمانه ی ایشان و حتی جزئیات مشخصات آن بزرگوران ربطی ندارند، هر چند که شناخت کلام آنها از این مقوله ها مدد بگیرد. شناخت ائمه شناخت جایگاه آنها در نظام خلقت و مسیر هدایت است. اگر این جایگاه و نقش حجت در امور عالم روشن شد آن وقت توسل، شفاعت، سوگواری و مفاهیم مقدسی از این دست معنا پیدا می کنند و از دو خطر فراموشی و انحراف در امان می مانند.

" شهادت فاطمة الزهراء ام الائمة سلام الله علیهم را تسلیت عرض می کنیم."

 احادیث:

حاکم نیشابوری می نویسد که پیامبر به دخترش فاطمه (س) فرمود: ان الله یغضب لغضبک و یرضی لرضاک؛ خداوند با غضب تو غضبناک می شود و با رضایت تو خشنود می گردد.

 بخاری نقل می کند که پیامبر اسلام (ص) فرمودند: فاطمه بضعه منی فمن اغضبها اغضبنی؛ فاطمه پاره ی تن من است، پس هر که او را غضبناک کند مرا به غضب در آورده است.                                                                                 

مسند احمد 2 ص 242 مستدرک حاکم 3 ص 149، ترمذی خ 3870، المصنف فی الاحادیث 7 ص  512

عوامل هلاکت انسانها

به نقل برخی از شارحان نهج‌البلاغه، این خطبه در سال 36 هجری پس از قتل عثمان در مدینه ایراد شد:

پس از ستایش پروردگار، خدا هرگز جباران دنیا را در هم نشکسته، مگر پس از آن که مهلت ‌های لازم و نعمت‌ های فراوان بخشید، و هرگز استخوان شکسته ی ملتی را بازسازی نفرمود، مگر پس از آزمایش ‌ها و تحمل مشکلات. مردم! در سختی‌ هایی که با آن روبرو هستید و مشکلاتی که پشت سر گذاردید، درس‌ های عبرت فراوان وجود دارد. نه هر که صاحب قلبی است خردمند است و نه هر دارنده ی گوشی شنواست و نه هر دارنده ی چشمی بیناست.

در شگفتم، چرا در شگفت نباشم؟! از خطای گروه ‌های پراکنده با دلایل مختلف که هر یک در مذهب خود دارند! نه گام بر جای گام پیامبر(ص) می‌ نهند و نه از رفتار جانشین او پیروی می ‌کنند، نه به غیب ایمان می ‌‌آورند و نه خود را از عیب برکنار می ‌دارند. به شبهات عمل می ‌کنند و در گرداب شهوات غوطه ‌ورند، نیکی در نظر‌شان همان است که می‌ پندارند، و زشتی‌ ها همان است که آنها منکرند. در حل مشکلات به خود پناه می‌ برند،‌ و در مبهمات تنها به رای خود تکیه می ‌کنند، گویا هر کدام، امام و راهبر خویش می ‌باشند که به دستگیره ‌های مطمئن و اسباب محکمی که خود باور دارند چنگ می ‌زنند.

(نهج‌البلاغه، خطبه ی 88)

ارسال شده توسط جناب آقای رضوی- مرکز اسلامی کوریچیبا.