حکایت

آورده اند که وقتی مردی بود خیّاط -در عفاف و صلاح- و زنی داشت عفیفه، مستوره و با جمال و کمال، و هرگز خیانتی از وی ظاهر نگشته بود. روزی زن در پیش شوهر خود نشسته بود، و زبان به تطاول گشاده و به سبیلِ منّت یاد می کرد که: "تو قدر عفاف من چه دانی و قیمت صلاح من چه شناسی، که من در صلاح زبیده ی وقت و رابعه ی عهدم ".