حضرت امیر (علیه السلام)

 شناخت (معرفت) انسان و هستی و خداوند، قدر و اندازه ی هر کدام را برای انسان تعیین می کند. هر چه این شناخت کامل تر و بی عیب تر باشد، قدر واقعیِ هر چیز روشن تر می شود و به همین دلیل است که در دیده ی علی علیه السلام، خدا برزگ تر از همه چیز و دنیا کوچک ترین چیز است. شاید تا به حال هنگام مرور تاریخ امام علی علیه السلام، با شگفتی از خود پرسیده باشید: "چگونه یک انسان می تواند تا این اندازه صبر داشته باشد؟ چگونه یک انسان می تواند این قدر بر خود و زمان خود مسلط باشد و در اوج تلاطم ها، با تدبیر و متانت به پیش برود؟ چگونه انسانی می تواند درجات بالای زهد را در این درجه همراه کند با جدیت و قدرت در حکومت؟" راز این شخصیت و کلید این قلعه ی عظیم کجا نهفته است، جز در"نگاه" او؟

وقتی در نگاهی، خدا به حدی بزرگ بود که جایی برای بقیه نماند، همه چیز دیگر هم با او دیده می شود و اهمیت و اولویت هر چیز با او محک می خورد. وقتی هیچ چیز غیر خدا به چشم نیامده، وابستگی به آنها بی معنا و بی دلیل می شود، زیرا کسی  وابستگی به ناچیزترین ها را افتخار نمی شمرد، وابستگی که رفت، ترس ها و تریدها و توهم های خودساخته هم از صحنه ی فکر و عمل بیرون می رود. اضافه بر این، وقتی هیمنه ی دنیا از بین رفت و کوچک شد، در کفِ دست هم می گنجد، آن وقت می توان با نگاهی از بالا و مسلط، به تحلیل آن پرداخت، همه ی زوایایش را به بندِ شناخت کشید، برای همه ی اتفاقات آمده و نیامده، برنامه ریخت و به جای اسارت بر حوادث امیری کرد و اهداف خویش را بر فراز کوته فکری های دیگران به پیش برد. خدا محوری، آزادگی و تسلط، ویژگی های نگاهی است که از شناخت، نور می گیرد و علی بن ابی طالب (ع) نمونه ی کامل این شناخت و این نگاه بود. رابطه ی حضرت امیر علیه السلام و مسئولیت اجتماعی هم بر همین اساس شکل یافته است. تا قبل از آن که مردم از او بخواهند رغبتی برای حکومت کردن نشان نمی دهد و آن را خوار می شمارد و اما همین که مسئولیت را پذیرفت، با جدیت آن را دنبال می کند. نه این که مسئولیت در چشمش بزرگ شده باشد، بلکه آن را امانتی می بیند که وقتی پذیرفت باید حقش را ادا و از آن برای برپایی عدل استفاده کند. این بخشی از بهره هایی است که می توان از شخصیت ممتاز حضرت علی علیه السلام برداشت و به عنوان محور الگوگیری برای همه ی زمان ها طرح کرد.

اما احادیث:

پیامبر صلی الله علیه و آله درباره ی حضرت علی علیه السلام فرمود: "اگر درختان، قلم و دریاها مرکب و جنیان حسابگر و انسان ها نویسنده شوند، نمی توانند فضائل او را بشمارند."

پیغمبر صلی الله علیه و آله به فاطمه علیها السلام فرمود: "ای فاطمه! از این که تو را به همسری کسی در آوردم که اسلامش پیش تر از دیگران و دانشش بیش تر از همگان است، خشنود نیستی؟ به راستی خدای تعالی به اهل زمین توجهی فرمود و از میان آن ها، پدرت را برگزید و او را پیغمبر نمود. دوباره به آن ها توجهی فرمود و از میان آن ها، شوهرت را برگزید و او را وصی قرار داد. خدای تعالی به من وحی فرمود که تو را به نکاح و همسری او در آورم. ای فاطمه! آیا نمی دانی که به خاطر ارجمند داشتن تو بود که خدا تو را به ازدواج بزرگ ترینِ بردباران، دانشمندترینِ مردان و کسی که پیش از دیگران اسلام اختیار نمود، در آورد؟"

فاطمه علیها السلام از این سخنان خندان و شکفته شد. پس رسول خدا صلی الله علیه و آله به او فرمود: "ای فاطمه! به راستی برای علی علیه السلام هشت فضیلت است که به هیچ یک از پیشینیان و آیندگان، مانند آن ها داده نشده است:

1-       او برادر من در دنیا و آخرت است.

2-       تو که سرور زنان بهشت هستی، همسر او می باشی.

3-       دو نتیجه و زاده ی رحمت (یعنی حسن و حسین) که فرزندزادگان منند، فرزندان او می باشند.

4-       برادرش (جعفر بن ابی طالب) کسی است که با دو بال در بهشت، با فرشتگان به هر کجا بخواهد، پرواز می کند.

5-       علم و دانشِ اولین و آخرین نزد اوست.

6-       او نخستین کسی است که به من ایمان آورد.

7-       او آخرین کسی است که (هنگام مرگ) مرا دیدار می کند.

8-       او وصی من، وارث همه ی اوصیاء است.

 (احادیث از سایت پایگاه حوزه ....)

ارسال شده توسط جناب آقای رضوی- مرکز اسلامی کوریچیبا

پی نوشت: این مطلب به مناسبت 13 رجب برای وبلاگ ارسال شده بود که متاسفانه به دلیل مشکلات شخصی دیر هنگام در وبلاگ قرار داده می شود، بدین وسیله مراتب پوزش فراوان خود را از جناب آقای رضوی ابراز می دارم.